अथवा अपाय चुकले । पूर्वपुण्य पुढें ठाकलें । मातेस वोळखों लागलें । दिवसेंदिवस ।।
।। दास-वाणी ।।
अथवा अपाय चुकले ।
पूर्वपुण्य पुढें ठाकलें ।
मातेस वोळखों लागलें ।
दिवसेंदिवस ।।
क्षणभरी मातेस न देखे ।
तरी आक्रंदे रूदन करी दु:खे ।
ते समईं मातेसारखें ।
आणीक कांहींच नाहीं ।।
।। जय जय रघुवीर समर्थ ।।
दासबोध : ०३/०२/०९-१०
गर्भवासात असलेले दु:ख बालक विसरले.
जन्मल्यावर कोवळया वयांतील आजार सुरू झाले.
काय झालय नेमके हे सांगता येत नाही.
नुसते ओक्साबोक्शी रडणे हीच भाषा.
आईलाही कळत नाही. नुसते कुरवाळणे हेच उपचार.
देवकृपेने आणि पूर्वपुण्याईने बाळ दीर्घ
आजारातूनही वाचले. उठले आणि वाढू लागले.
हळु हळु आईला ओळखू लागले.
आईचा इतका लळा लागला की एक क्षण जरी
ती दिसली नाही की दु:खाने आकांडतांडव करून
हुंदके देत देत अखंड रडायला सुरूवात.
आई सोडून कोणाचीच ओळख नाही त्यामुळे
कोणीही हरप्रकारे समजूत घातली तरी त्याक्षणी
बाळाला फक्त आई म्हणजे आईच हवी असते.
नुसती आठवण झाली की आई दिसण्याचीच
सतत वाट पाहात असते ते.
ही अवाजवी ओढ मायिक असल्याने
हे अवलंबित्व फार काळ टिकत नाही.
कालांतराने दुरावाच वाढतो.
स्वगुणपरीक्षा (अ) समास.
Comments